wzburzone po morzu urojeń
niebieskich tarczówek duszy
Spływają po lukrowanej cerze niewiast
spływają po wygiętej łodyżce
pną się ku rdzeniu
gdzie uchowana sekretna żałość
ostatnich kilku pokoleń
Od autora: Początek wiersza pisany trochę na ślepo w pociągu na telefonie. Ogólnie chyba wyszedł dosyć dobrze, chociaż i tak mam jakąś słabość do Pomiędzy. Mam kilka innych wierszy rozpisanych gdzieś na kartkach, pisanych podczas zajęć, także póki co mam jakiś zasób do dodawania na bloga. Chyba trzeba będzie założyć jakiś zeszyt z tym wszystkim, ale to dopiero za jakiś czas.
